Szarik to niesamowity piesek, który sam wybrał mnie za swoją przyjaciółkę.
Było to w roku 2000 po śmierci mojej babci, Szarik któregoś dnia po prostu
wstał ze swojej ulubionej kanapy w domu dziadka i chciał iść ze mną, jak
nigdy. Spytałam dziadka, czy może iść ze mną. Wzięłam go na weekend a w
poniedziałek zwróciłam dziadkowi, jednak Szarik wył za mną i mój dziadek
powiedział, że Szarik postanowił że chce iść do mnie. Od tamtej chwili nie
odstępował mnie na krok. Wszędzie za mną chodził, nawet się kąpać Tak
mijały lata, Szarik poznał moje dzieci… Uwielbiał je, a one jego. Nigdy
nikogo nie ugryzł. Starzał się ale nie sądziłam, że zachoruje na
niewydolność nerek. Ścisła dieta przez rok, chudł w oczach… Jego wzrok
posmutniał, ale nadal był wiernym moim przyjacielem, który pomimo swojej
choroby i braku sił zrywał się i za mną chodził krok w krok, az do swojej
śmierci. 29 lipca 2014 o godzinie 18:20 mój najwierniejszy przyjaciel
został uśpiony. Nikomu nie życzę tego traumatycznego przeżycia. Całymi
dniami płaczę. Pozostała mi po ni obroża, zdjęcia i chwile niezapomniane w
moim sercu. A gdy zamykam oczy widzę jego przyjacielskie kochane brązowe
oczka. KOCHAM CIĘ!!!!