Aniołku…

Przegraliśmy walkę o Twoje zdrowie i życie. Miałeś tylko siedem lat. Zawsze byłeś taki radosny. Wybacz nam, że nie
byliśmy dość czujni, że nie pomyśleliśmy dość wcześnie o profilaktycznych badaniach, aby uprzedzić podstępną chorobę.

Wiedz, że bardzo Cię kochaliśmy.

Dziękujmy Ci za Twoje radosne poranne powitania, ciepełko Twojej jedwabistej sierści, za nocne wizyty w naszych łóżkach,
za szalone reakcje na dźwięk słowa „spacerek”, za Twoją cierpliwą obecność, za absolutną bezwarunkową miłość.

Podnosimy rolety i czekamy, że podbiegniesz do okna, aby rozejrzeć się po świecie, zastanawiamy się, czy nie
„sprzątniesz” jedzenia z kuchennego stołu, patrzymy na puste miejsce na podłodze po Twoich miskach, widzimy ślady mordki
na okiennej szybie, tulimy się do Twojego kocyka, zbieramy z dywanu resztki sierści… Nie ma Cię Kacperku, a wszędzie
jesteś obecny…

Cudownie było Cię kochać, choć ból po Twojej stracie jest nie do zniesienia. Kacperku, tak bardzo za Tobą tęsknimy…

Do zobaczenia na Tęczowym Moście Kacperku…