Pusia

Około czerwca 2010 roku zaczęła mieć problemy z chodzeniem- niedowład tylnych łapek. Coraz częściej się przewracała, nie
mogła wstać. Coraz mniej jadła. Oczka jej ropiały. Wiele razy siadałam obok jej klatki i płakałam, głaszcząc mięciutkie
futerko.

8 września 2010 roku wróciłam do domu późnym popołudniem, roześmiana po udanym dniu. W przedpokoju czekał na mnie tata,
który przytulił mnie i powiedział: „Tęczowy Most się otworzył…”. Płakałam przez wiele godzin. Nie mogłam uwierzyć, że
już jej nie ma, pamiętałam, że jeszcze rano przed wyjściem do szkoły podniosłam ją, bo się przewróciła, i głaskałam
przez chwilę.. Nie docierało do mnie, że teraz leży zakopana w ogrodzie, że jest już szczęśliwa. Miała ponad 9 lat.

Puńciu, zobaczysz, że jeszcze się spotkamy tam, po drugiej stronie, wtedy będę mogła przeprosić Cię, że nie było mnie
przy Tobie, gdy odchodziłaś.