Łapka

Kochany Łapeczko, nie ma Ciebie już 4 lata, byliśmy razem prawie 17 lat! Ania poznała Ciebie na Ogrodach byłeś wtedy
malutkim kocięciem. Byłeś z nią gdy pracowała, dzieliła się z Tobą jedzeniem. Aż pewnego dnia zaplątałeś się w
plastikowy sznurek i próbując się uwolnić obgryzłeś prawą tylną łapkę. Rana nie chciała się zagoić, więc Ania wzięła
Ciebie do lekarza. To była martwica, trzeba było amputować stopę. Wprost od lekarza trafiłeś do nas do domu i od razu
ująłeś nas sobą i swoim cierpieniem.

Pokochaliśmy Ciebie na całe życie, zostałeś naszym Przyjacielem. Byłeś bardzo dzielny, przyzwyczaiłeś się radzić sobie
bez stópki. Byłeś naszym promyczkiem. Pokochałeś nas – do Mamy mówiłeś „Maammaa”, „dajj”, a do Michała 2 razy
powiedziałeś „Michał”!!! Ludzie nie chcą wierzyć, że kot może tak kochać swoich ludzi, że nauczy się ludzkiej mowy.
Łapeczko, Ty znałeś wszystkie moje tajemnice, zawdzięczam Tobie życie- tylko Ty wiesz dlaczego.

Te 17 lat przebiegło tak
szybko… Zestarzałeś się, miałeś chore nerki i wątrobę. Przez tydzień dostawałeś 2x dziennie kroplówki, ale nic już nie
mogło pomóc. Pamiętam Ciebie na kolanach w przychodni, pod kroplówką, byłeś tak ufny i czuły. A potem przyszedł dzień
kiedy poczułeś śmierć. Schowałeś się pod wanną, na moje błagania wyszedłeś ze zwieszoną główką, taki malutki i chudy.
Zanieśliśmy Cię z Michałem do lekarza po raz ostatni. Lekarka dała zastrzyk i kazała nam się z Tobą pożegnać. Leżałeś na
stole, a my wtuleni w Ciebie, głaszcząc szeptaliśmy najczulsze słowa miłości. Kiedy lekarka zabierała Ciebie zdołałam
tylko zawołać: „czekaj na nas”… Śnieg padał wielkimi płatami kiedy chowaliśmy Cię pod balkonem.

Często czuję Twoją obecność, jak kładziesz mi łapeczkę w kąciku ust. Ciągle mi Ciebie brakuje, Tęsknie do Ciebie.
Śpij spokojnie Łapeczko, do zobaczenia na tęczowym moście!!!