Wczoraj, 30.04.2014 roku odeszła od nas nasza kochana sunia Torcia. Pomimo długiej, wyniszczającej jej cały organizm choroby (choroba Cushinga), była dzielna i walczyła do końca…miała w sobie niesamowitą wolę życia, bo było jej u nas bardzo dobrze, kochała Nas z całego swojego małego serduszka, a my kochaliśmy Ją. Tak trudno jest pogodzić się z tym, że nie ma Jej już z nami, że już nigdy nie zobaczę i nie usłyszę jak skacze na mnie, merda ogonkiem i wita mnie głośno szczekając z radości, kiedy przekraczam próg rodzinnego domu, że już nigdy nie zobaczę jak tarza się jak szalona po dywanie po tym jak dostanie coś smacznego do jedzenia, że już nigdy nie usłyszę dreptania jej pazurków, kiedy przechadza się po kuchni, w końcu nigdy nie będę mogła spojrzeć w jej piękne brązowe oczy z długimi jak u lalki rzęsami, dotknąć jej niespotykanie mięciutkiej jak na sznaucerki sierści, przytulić do serca mojego małego, wiernego i najlepszego Przyjaciela, który pomimo tego, że nie potrafił mówić, rozumiał dosłownie wszystko…tak bardzo mi Ciebie brakuje pieseczku. Odeszłaś będąc spokojną, jak tata powiedział z uśmiechem na pyszczku, że już nie cierpisz i że jest Ci dobrze…Wierzę z całych sił w to, że jesteś teraz w psim niebie i biegasz zadowolona z naszą Gigunią po niebiańskiej łące, że niczego Ci tam nie brakuje i jesteś po prostu szczęśliwa…patrzysz na Nas z góry, pilnujesz i strzeżesz naszej Trójki tak, jak tu na Ziemi. Wierzę w to, że Twoja piękna dusza jest ze mną i towarzyszy mi każdego dnia…wierzę, że kiedyś przybiegniesz Nam na powitanie i razem przejdziemy przez Tęczowy Most. Kochamy Cię bardzo Torciuniu… na zawsze pozostaniesz w naszych sercach i pamięci Inezka, Monika i Grzegorz :***