Z upływem czasu mój piesek był coraz słabszy, coraz mniej pił, jadł. Jednak z tatą robiliśmy wszystko co w naszej mocy, aby Majce się lepiej żyło.
Przez ostatnie pół roku z pieskiem było fatalnie. Codzienne wizyty u weterynarza nic nie dały ; nie był on w stanie określić, co dokładnie dzieje się z naszym pupilem.
Majka nie była w stanie już normalnie jeść i pić, inne funkcje życiowe zostały również wyłączone z jej życia..
Dopiero po pewnym czasie zdjęcia Rtg pokazały smutną prawdę. Nie było szans. Potwornie to znosiliśmy gdy widzieliśmy, jak cierpi. A cierpiała potwornie. Uznaliśmy, że uśpienie przerwie jej cierpienie. Z ciężkim sercem następnego dnia zaprowadziliśmy ją do weterynarza. I to była ostatnia już jej droga przebyta z nami z jej życia.

Była członkiem naszej rodziny. Pochowaliśmy ją na działce pod wielkim starym drzewem wśród łąk gdzie biegała gdy miała jeszcze siłę..
Wydaję mi się, że teraz, gdy jej przy nas nie ma to ona tam biega, po tych łąkach. Szczęśliwa, wesoła, niecierpiąca.

Niedawno minęły dwa miesiące od kiedy jej z nami nie ma. Do tej pory bardzo cierpimy, bardzo ją kochaliśmy.
Jedynym ukojeniem dla naszego bólu jest świadomość, że nasz czworonożny przyjaciel już teraz nie cierpi i że spotkamy się kiedyś z nim w niebie.