Rodzice nie chcieli zgodzić się żebyœ zamieszkał w naszym domu, a ja zawsze marzyłam o piesku. Zdobyłam Cię podstępem,
byłeœ moim najpiękniejszym prezentem imieninowym. Gdy do mnie trafiłeœ byłeœ psim niemowlaczkiem, miałeœ zaledwie 2
miesišce. Czasem trochę rozrabiałeœ ale nie potrafiłam się na Ciebie złoœcić.

Byliœmy razem 14 lat i przeżyliœmy wiele cudownych chwil. Byłeœ najmšdrzejszym i najcudowniejszym psem na œwiecie.
Zawsze wiedziałeœ gdy było mi smutno, byłeœ przy mnie gdy płakałam. Uwielbiałeœ pieszczoty i wcišż się ich domagałeœ.
Często przychodziłeœ do mnie, kładłeœ pyszczek na kanapie i robiłeœ „maœlane” oczy. Gdy udawałam, że Cię nie widzę
warczałeœ i zaczepiałeœ mnie łapš. Latem dużo czasu spędzałeœ na balkonie, obserwowałeœ œwiat, wiatr rozwiewał Twoje
futerko, a Marcin nazywał Cię wtedy „romantycznym Dżekusiem”.

Przyszedł czas, kiedy mijajšce lata dały o sobie znać. Twoje cudne, orzechowe oczka zaszły mgłš, gorzej słyszałeœ,
szybciej się męczyłeœ i potrzebowałeœ więcej snu. Przykro było mi patrzeć jak się starzejesz. Jednak na wygłupy z
nami nie brakowało Ci sił. Pamiętasz jak ćwiczyliœmy razem aerobik albo jak pomagałeœ mi przygotować pranie…

Wszystko potoczyło się tak szybko. Straciłeœ przytomnoœć, wpadłam w panikę, Marcin Cię reanimował. Wizyta u
weterynarza, zastrzyki i zalecenie przeœwietlenia płucek bo ostatnio trochę kasłałeœ i miałeœ ciężki oddech. Kolejne
badania wykazały powiększone serduszko, olbrzymiego guza na œledzionie i wewnętrzny stan zapalny. Widzieliœmy ból w
Twoich oczkach, wiedzieliœmy, że cierpisz.

Nie byliœmy gotowi na Twoje odejœcie, to stało się tak szybko. Rozstanie z Tobš było najtrudniejszš decyzjš w naszym
życiu.

Dżekuniu, tak bardzo Cię kochałam i tak strasznie mi Ciebie brakuje. Byłeœ mojš największš i jedynš psiš miłoœciš.
Pozostawiłeœ po sobie niewyobrażalnš pustkę. Mam nadzieję, że byłeœ z nami szczęœliwy.

Na zawsze pozostaniesz w naszych sercach.