Bazyl był brązowym dużym bokserem. Urodził się 01.10.2002r, odszedł nagle 19.11.2012r po godzinie 18 i chociaż wcześniej chorował, nic nas nie przygotowało na to, co się stało, a teraz ciągle nie potrafimy się z tym pogodzić.

Prawdziwa opowieść o nim zajęłaby mi pewnie z miesiąc, a i tak pewnie o wielu wspaniałych rzeczach mogłabym zapomnieć. Najważniejsze jest to, że był z moją rodziną przez 10 lat! Wystarczy powiedzieć, że był najwspanialszym psem na świecie. Kochał i podziwiał Go każdy, kto miał okazję poznać. Wszyscy dojrzewaliśmy dzięki jego mądrym, a ostatnio poważnym i smutnym oczom. Razem z nim rosła moja córka, dla której był ukochanym braciszkiem, opiekunem i strażnikiem. Dawał nam radość i ogromną miłość, a my staraliśmy się odwdzięczać mu tym samym. Do ostatnich chwil, nawet, kiedy niespodziewanie odszedł,- bo jego stare zmęczone serduszko dalej nie wytrzymało, – otaczaliśmy go opieką, troską i przeogromną miłością.

Już nigdy, nawet najwspanialszy, inny pies nam go nie zastąpi. Był niezwykły i wyjątkowy, a jego „ludzkie” oblicze i rozmowy z nami bez słów, do końca życia zostaną w naszych sercach, jeśli wcześniej nie pękną nam z żalu. Mamy nadzieję, że tam gdzie teraz jest, już niczym nie musi się martwić, nic go nie boli, odpoczywa sobie, pamięta o nas i patrzy na nas.

„Pies to nie człowiek. Dlaczego? Bo człowiek potrafi być gorszy od psa. Psa, który zawsze pozostanie wiernym przyjacielem, obrońcą i nauczy cię jednej najważniejszej cechy – nauczy cię bezinteresownego kochania! I kiedy wypełni swoje zadanie, lub niestety właściciel dalej nie pozwoli, psia mordka w smutku i tęsknocie,przejdzie za tęczowy most powoli. Lecz kiedy przejdzie tę tęczową granicę, spotka zgraję tęczowych łap, będzie przebiegał przez tęczowe ulice i tęczowo sobie spał. Zajadał tęczową kiełbasę, i tęczowe wszystko miał. Pies tam wszystko ma tęczowe. Tylko jednego mu tęczowego brak.
Tęczowego i dobrego człowieka, co zgasł jak płomień wszak, za tym nasz psi smutek zatęskni, choćby niejeden raz ”

Karina Karwiec